Patron
Stanisław Konarski - właściwie Hieronim Franciszek Konarski (herbu Gryf). Imię Stanisław przybrał po wstąpieniu do pijarów. Był pisarzem, pedagogiem, publicystą, reformatorem szkolnictwa. Założył także Collegium Nobilium w roku 1740, szkołę wyższą w Warszawie.
"Mąż ten wielkiego serca i umysły, przyświecający narodowi przez całą połowę stulecia cnotami kapłańskimi i obywatelskimi, urodził się 30 września 1700 roku we wsi Zarzycach, województwie sandomierskim." (Wernic)
Jego matką była Helena z Czermińskich, ojcem kasztelan zawichojski Jerzy. Po ich śmierci zaopiekował się wuj Antoni Czermiński. W roku 1709 oddał go on do kolegium pijarskiego w Piotrkowie (przebywało tam już jego dwóch braci, Antoni i Ignacy), w 1715 wstąpił do zakonu pijarów. Został nauczycielem składni oraz poezji, zajmował się pracą katechetyczną, filozofią, interesował naukami humanistycznymi. Siedem lat później władze zakonne wysłały go do Warszawy, by nauczał retoryki w tamtejszym kolegium pijarskim. W tych latach powstają jego pierwsze dzieła, cykl wierszy do Matki Boskiej (wyraźnie wzorowane na Sarbiewskim)
Wyjechał do Italii, gdzie ukończył rzymskie Collegium Nazarenum (wówczas jego rektorem był Paolino Chellucci). Studiował także we Francji i Niemczech. Rozpoczął również prace nad zbiorem konstytucji i praw sejmowych (Volumina Legum).
W 1771 r. został wyróżniony przez króla Stanisława Augusta Poniatowskiego medalem Sapere auso, czyli "Temu, który odważył się być mądrym".
W głównym kręgu jego zainteresowań leżała etyka. Napisał między innymi "Mowę o kształtowaniu człowieka uczciwego i prawego obywatela". Według Konarskiego ważnym wyznacznikiem ludzkiego postępowania jest zasada sprawiedliwości, poczucie obowiązku wobec rodziny, przyjaciół, władców, a także posłuszeństwo. Uważał on, że należało zdobyć jak największą liczbę przyjaciół. Sądził, że ludzie są równi, a szlachectwo rozumiał jako kultywowanie cnoty. Krytykował moralne wykroczenia szlachty (dumę, pychę, pijaństwo).
W szkolnictwie kładł nacisk na wiedzę praktyczną, przedmioty przyrodnicze, język narodowy (kosztem odsunięcie na dalszy plan łaciny i retoryki), wprowadzenie zajęć fizycznych, manualnych, postawę chrześcijańską połączoną z duchowym rozwojem ucznia,
Jego prochy po powstaniu listopadowym zostały zlikwidowane przez Rosjan z kościoła przy ulicy Długiej w Warszawie i rozsypane pod alejką na cmentarzu katolickim na Powązkach w pobliżu kościoła pod wezwaniem św. Karola Boromeusza.
